Η ψαρόσουπα...και τα ψάρια της




Γνωρίζοντας ότι εκείνο που συχνά απουσιάζει από το τραπέζι των φίλων των ψαριών είναι η ψαρόσουπα,

φροντίζουμε να έχουμε πάντα και μάλιστα από ψάρια που εγγυώνται τη νοστιμιά της.

Έτσι τα ψάρια που ελκύουν την προτίμησή μας είναι

το Χριστόψαρο, η Πεσκανδρίτσα, η Σκορπίνα, το Καπόνι, το Λαβράκι και ο Βακαλάος.

 ...και τα ψάρια της


Το Χριστόψαρο (ή αλλιώς Σαμπιέρος) είναι από τα πιο άσχημα ψάρια, αλλά φημισμένο για τη νοστιμιά του ζωμού του. Η παράδοση θέλει να έχει πάνω του τα αποτυπώματα από τα δάχτυλα του Χριστού, ενώ κάποια άλλη παράδοση κάνει αναφορά στα δάχτυλα του Απόστολου Πέτρου, γι’ αυτό και η ονομασία Σαμπιέρος.

 

Η Πεσκανδρίτσα είναι από τα πιο άσχημα ψάρια. Όμως κόβοντας και πετώντας το κεφάλι της και γδέρνοντάς της το δέρμα, συναγωνίζεται σε νοστιμιά τον αστακό. Ζει στην άμμο, κουνώντας τις κεραίες της για να προσελκύει μικρά ψάρια, που τα καταπίνει με το τεράστιο στόμα της. Όπως και να μαγειρευτεί σαγηνεύει τη γεύση.

 

Η Σκορπίνα είναι ίσως το πλέον νόστιμο από τα πετρόψαρα και το πλέον φημισμένο για τη σούπα και την κακαβιά του. Με χοντρό σώμα και μεγάλο κεφάλι, τεράστια αγκάθια που προκαλούν οδυνηρά τσιμπήματα, τρέφεται με καβούρια και ζει στις βραχώδεις ακτές. Εντυπωσιακά κόκκινη, θυμίζει τις άστατες, αλλά υπέρ- αισθησιακές ερωμένες…

 

Το Καπόνι, παραλλαγή του Χελιδονόψαρου, που ανήκει στην οικογένεια της πέρκας, είναι επίσης από τα πιο παράξενα, αλλά και τα πιο νόστιμα ψάρια για σούπα.

 

Ο Βακαλάος είναι γνήσιο πελαγίσιο ψάρι, ζει σε αμμώδεις πυθμένες σε βάθος περισσότερο από 150 μέτρα. Εκτός από σούπα, εγγυάται υπέροχες γεύσεις ως ψητός, ιδιαίτερα όταν είναι μεγάλος.

 

Το Λαβράκι (Λαύραξ ο λύκος) είναι από τα πλέον μοναχικά ψάρια του βυθού και αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο των μικρότερων ψαριών. Βρίσκεται συνήθως «κατά πλάτος» των ακτών, από την επιφάνεια με τα ταραγμένα νερά ως τους βυθούς, γύρω από ξέρες και στα βράχια που σπάει το κύμα, συνήθως κοπαδιαστά, αναζητώντας σαρδέλες, μαλακά καβούρια και γαρίδες.